ဘ၀ထဲကဘာ၀နာ

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ့ေန႔စဥ္ ကုသိုလ္ကိစၥေတြဆုိတာ ဒါန(စြန္႔လွဴျခင္း) သီလ(ကုိယ္နဲ႔ႏႈတ္ ေစာင့္စည္းျခင္း)နဲ႔ ဘာ၀နာ(ပြားမ်ားအားထုတ္ျခင္း)တုိ႔ပဲျဖစ္တယ္ဆုိတာ အားလုံးသိၾကပါတယ္။

ဘုရားရွင္ လက္ထက္ကေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ဗုဒၶထံမွာ ကမၼ႒ာန္း ေတာင္းခံျပီး မိမိတုိ႔နဲ႔ သပၸါယျဖစ္ေစမယ့္ ေတာ အရပ္ ေတြမွာသြားျပီး တရားအားထုတ္ ၾကပါတယ္။ အရည၀ါသီ- ေတာရမီလုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။

အဲဒါကုိ အတုယူၾကကာ ေရွးတုန္းက ဆရာေတာ္ႀကီး မ်ားဟာ ေတာရ ေဆာက္တည္ျပီး တရား အားထုတ္ၾကတယ္၊ရုိးသားစြာ တရား အားထုတ္ ၾကုျခင္္းပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မာယာ သာေဌယ်မရွိ၊ အလုိနည္းျခင္း အပၸိစၦဂုဏ္ႏွင့္ ျပည့္စုံၾကတယ္။ ေရာင္ရဲျခင္း သႏၱဳဌီဂုဏ္နဲ႔လည္း ျပည့္စုံၾကပါတယ္။ (ပစၥည္းအလုိနည္းျခင္းနဲ႔ မိမိတုိ႔ တရားအားထုတ္ ေနတာကုိပင္ လူသိမွာ မလုိလား ျခင္းကုိ အပိၸိစၦတာဂုဏ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။)

ဘာ၀နာကုသိုလ္ကုိ အားလပ္ရက္ျဖစ္တဲ့ သႀကၤန္၊ ေအာက္တုိဘာ ေဟာလီးေဒးနဲ႔ ဒီဇင္ဘာ လကုန္ရက္ေတြမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ လူငယ္ လူႀကီးအမ်ားစု ရိပ္သာ၀င္ျပီး ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္နဲ႕ တစ္မ်ိဳး၊ သီလရွင္၀တ္နဲ႔တစ္ဖုံ၊ လူ၀တ္ေၾကာင္ ေယာဂီအျဖစ္နဲ႔တ၀ တရားအားထုတ္လာ ၾကပါတယ္။

တရားစခန္းေခၚ ရပ္သာမ်ားကလည္း တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး၊ တစ္လ၊ နွစ္လ၊ တစ္ပတ္၊ ကုိးရက္ စသျဖင့္ တရားအားထုတ္ ရက္မ်ားကုိ သတ္မွတ္ျပီး အားထုတ္ေစၾကပါတယ္။

၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ သာဓုေခၚဖြယ္ေတြဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ယခုဆုိ နယ္ေရာ၊ ျမိဳ႔ေတာ္ႀကီးေတြ မွာပါ ဘာနာလုိ႔ဆုိတဲ့ ကုသိုလ္ ခရီးဟာ အေတာ္ကုိ ခရီးတြင္ေနပါျပီ။

အမွန္တကယ္ ကုိယ္တုိင္လည္း အားထုတ္ျပီး ကမၼ႒ာန္းတရားကုိ က်က်နနျပသေပးၾကတဲ့ ဆရာေတာ္မ်ား၊ ကမၼ႒ာန္း ဆရာမ်ားရဲ့ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္၊ အခ်ိဳ႔အရပ္ေတြဆုိ အေသာက္ အစား ခုံမင္ၾကတဲ့ ဒကာမ်ားပင္လွ်င္ တရားစခန္းမွ ထြက္ေတာ့ အေသာက္အစား ကင္းသြား ၾကတာေတြကုိပါ ၾကားသိရေတာ့ တရားထူးတရားျမတ္ကုိ မသိေစဦးေတာ့ အေတာ္ကုိ အက်ိဳး ရွိလွပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ေန႔စဥ္အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ သတ္မွတ္လုိ႔ အားထုတ္ျဖစ္ေန ၾကတာကုိလည္း သိရပါတယ္။ အက်ိဳးႀကီးတယ္လုိ႔ဘဲ ေျပာရမွာပါ။

ဒါဟာ တရားေတာ္ကုိ ျပသေပးတဲ့ဆရာရဲ့ ကုိယ္တုိင္သိ ဓမၼစြမ္းအားနဲ႔ ေမတၱာေပါင္းစပ္မိျပီး ေယာဂီ သူေတာ္စင္ ထိေတြ႔ခံစားရလုိ႔ဘဲ ျဖစ္ပါတယ္။

သဘာ၀အားေလ်ာ္စြာ အရသာကုိ ျပည့္ျပည့္ ၀၀ ခံစားမိရင္ ထုိအရသာကုိ စြဲမက္ေစပါ တယ္။ ရိပ္သာထဲမွာ တရားထား ခဲ့သူမ်ားကေတာ့ ဓမၼအရသာကုိ ထိထိမိမိ မခံစားခဲ့ရဘူးလုိ႔ပဲ ေျပာရေတာ့မည္။

စာေရးသူတုိ႔ရဲ့ ဗုဒၶဘာသာကုိ ေထရ၀ါဒလုိ႔ ဆုိရပါတယ္။ ဘုရားရွင္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ျပီး ဗုဒၶရဲ့ မ်က္ေမွာက္ မရွိေတာ့တဲ့ ေနာက္မွာ အရွင္မဟာကႆပ၊ အရွင္အာနႏၵာ၊ အရွင္ဥပါလိ၊ အရွင္ အနုရုဒၶါစတဲ့ မေထရ္ျမတ္ေတြက ဘုရားရွင္ရဲ့ တရားေတာ္ေတြကုိ ဆက္လက္ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ေပးခဲ့တာမုိ႔ “ေထရ၀ါဒ” လုိ႔ ေခၚဆုိရျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေထရ၀ါဒဆုိတာ ဘုရားရွင္ေဟာခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြလုိ႔ အေသအခ်ာ မွတ္သားၾကရ ပါမယ္။

စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ေဗဒင္၊ ယၾတာ၊ ဓာတ္ရုိက္၊ ဂါထာ၊ မႏၱရား၊ ဘုိးေတာ္၊ မယ္ေတာ္၊ နတ္စတာေတြကုိ ကုိးကြယ္ ယုံၾကည္ျခင္းဟာ ေထရ၀ါဒနဲ႔ မညီဘူးဆုိျပီး ျပင္းထန္တဲ့စကားလုံး ေတြနဲ႔ ထုေခ်ေနၾကတာေတြကုိလည္း ဖတ္ရပါရဲ့။

ပိဋကတ္မွာ အမွန္ဆုိတာက ထုိတုိ႔ကုိ အားကုိးယုံၾကည္ျခင္းသည္ ကမၼႆကတာသမၼာဒိ႒ိ (ကံသာလွ်င္ ကုိယ္ပုိင္ ရွိတယ္ဆုိတဲ့ အသိ) မဟုတ္ဘူး။ မိစၦာဒိ႒ိ(လြဲမွားတဲ့အသိ၊ ေဖာက္ျပန္တဲ့ အျမင္)ဟူ၍သာ ဆုိထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ မယုံရဘူးလုိ႔ေတာ့ တုိက္ရုိက္အဆုိမရွိပါဘူး။ ရဟန္း ေတာ္မ်ားကုိ ဒါေတြနဲ႔ ပစၥည္းေလးပါးအတြက္ လုပ္ကုိင္ စားေသာက္ ေနရင္ေတာ့ မိစၦာဇီ၀ မွားယြင္း အသက္ေမြးမႈ၊ အေနသန- ရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ ရွာေဖြမႈ၊ ကုလဒူသန- သာသနာ ကုိ အမွန္ယုံၾကည္သူ ဒကာ၊ စကာမေတြရဲ့ သဒၶါတရားဖ်က္ဆီးမႈ အာပတ္ သင့္ပါတယ္။ ႀကီးမားတဲ့ အာပတ္ေတာ့ မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။

ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အရာေတြမွာ ဘယ္အရာမ်ိဳးကုိမဆုိ ေထရ၀ါဒနဲ႔ညီညြတ္ဖုိ႔ အထူးလုိအပ္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဗုဒၶအဆုံးအမေတာ္ ဓမၼရိပ္ခုိျခင္းဟာ ၀ိမုတၱိရသ (ဘ၀လြတ္ေျမာက္မႈ ရသကုိ) ခံစားေဖဖုိ႔ျဖစ္ေတာ့ ေထရ၀ါဒနဲ႔ မညီရင္ ၀ိမုမၱိရသနဲ႔ ေ၀းသြားမွာ ေသခ်ာေနလုိ႔ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘာ၀နာပြာမ်ားအားထုတ္ျခင္း ကိစၥမွာလည္း ေထရ၀ါဒလာ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြနဲ႔ ညီညြတ္ေစဖုိ႔ကုိ ပုိျပီးလုိအပ္၍ အထူးအေလးထားျပီး ေဟာေျပာေပးၾက ရပါမယ္။ မိမိတုိ႔ကုိယ္တုိင္ပင္ အားထုတ္ေနတဲ့ ဘာ၀နာကုသုိလ္ဟာလည္း ေထရ၀ါဒနဲ႔အညီ ျဖစ္ေစၾကရပါမယ္။ ဗုဒၶသာသနာနဲ႔ ႀကုံေတြ႔ခြင့္ရျခင္းရဲ့ အဓိကဟာ ဘာ၀နာကုသိုလ္အားထုတ္ဖုိ႔ ျဖစ္လုိ႔ပါ။ သာသနာပနဲ႔ အျခားသာသနာေတြမွာလည္း ကုိယ္က်င့္သီလနဲ႔ ပုိင္ဆုိင္မႈ စြန္႔လြတ္ ျခင္း ဒါနတုိ႔ ရွိေနပါတယ္။

ဘုရားရွင္သည္ပင္ ဒုကၠရစရိယာျဖင့္ မမွန္လမ္းကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းမိ၍ အက်ိဳးမျပီး အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ (၆)ႏွစ္ကုိ မိမိတုိ႔အတြက္ စံနမူနာ ယူၾကရမယ့္ အရာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာ၀နာကိစၥဟာ ပုိျပီးေထရ၀ါဒ စစ္စစ္ ျဖစ္ရန္ အေရးႀကီး လွပါတယ္။

ေရွးတုန္းက ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ကမၼ႒ာန္း ဆရာႀကီးမ်ားဟာ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကုိယ္တုိင္ ကိုယ္က် အားထုတ္ျပီးပါမွ ဓမၼရဲ့ေအးခ်မ္းတဲ့ သႏၱရသကုိ လူသားမ်ား ထိေတြ႔ခံစားႏုိင္ရန္ ေမတၱာ၊ ကရုဏာေတာ္တုိ႔ျဖင့္ ေဟာေျပာေပးၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ယေန႔ေခတ္ ေႏြရာသီနဲ႔ အားလပ္ရက္ေတြမွာ မျပတ္လပ္ေအာင္ တရားစခန္းမ်ားကုိ သတင္းစာမ်ားမွာ ေၾကာ္ျငာနဲ႔ေခၚျပီး ဖြင့္ေနရၾကတာေတြ ရိပ္သာေတြမွာလည္း ၾကပ္ညပ္ စည္ကားေနတာေတြကုိ ျမင္ေနၾကရမွာပါ။

မ်ားလာတဲ့အခါမွာ သဘာ၀အားေလွ်ာ္စြာ မေလ်ာ္ကန္တဲ့ လြန္က်ဴးမငေတြ၊ အႀကံအဖန္ ရွာႀကံမႈေတြ၊ လုပ္စားျခင္းေတြ၊ အတုအေယာင္ေတြ (စာအလုိ ၀ီတိကၠမ)ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။

ကုိယ္တုိင္လည္း အားမထုတ္ဘူး ပိဋကတ္ေတာ္ကုိလညး္ တတ္ေျမာက္ျခင္းမရွိ၊ ဆရာရဲ့ ဥပနိႆယကုိ အာဂုံက်က္ျပီး၊ ဘာနည္း ညာနည္းဆုိတဲ့ တံဆိပ္ကပ္ျပီး ဂြင္ခ်က္တဲ့ အလုပ္ေပး တရားေဟာေျပာျခင္းမ်ိုဳးမွာ အမွားအယြင္းေတြ ေရာေထြး သြားတတ္ပါတယ္။

ဒါ့အျပင္ ေထရ၀ါဒနဲ႔အညီ အမွန္အကန္အားထုတ္ထားတဲ့ ေယာဂီမ်ားကလည္း တရား ေပေနတဲ့ ကမၼ႒ာန္းဆရာမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ အားထုတ္ထားျခင္းမရွိတာကုိ သိေနၾကေတာ့ သာသနာကုိ အထင္ေသး သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီထက္ပုိဆုိးတာကေတာ့ ေလာဘ ေဒါသ နည္းေအာင္၊ ပါးေအာင္ အားထုတ္ရတဲ့ ဘာ၀နာကိစၥမွာ ေလာဘစြန္း၊ ေဒါသစြန္းေတြထင္ျပီး ထြက္ေနတတ္ပါတယ္။ (ဥပမာ-အေၾကာင္းျပ လြန္ကဲစြာ အလွဴခံျခင္းမ်ိဳး၊ ဆူေငါက္ေနတာမ်ိဳး)

ဒါေၾကာင့္ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ အမ်ားအျပား အားထုတ္လာၾကတဲ့ ဒီလုိအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ပိဋကတ္ တတ္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြ တရားျပေပးျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါမွ ပိဋကတ္နဲ႔ညီ ညြတ္ျပီး ဗုဒၶအလုိေတာ္က် ေထရ၀ါဒတရား အားထုတ္ နည္း စစ္စစ္ျဖစ္မွာ။

တရားျပတဲ့ ကမၼ႒ာန္းဆရာအခ်ိဳ႔က ေျပာၾကပါတယ္။ စာသိက တျခား၊ ကုိယ္တုိင္ အားထုတ္ သိက တျခားတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ စာနဲ႔လာ မေျပာနဲ႔တဲ့။ ေသခ်ာ အားထုတ္ထားရင္ ေယာဂီရဲ့ ဓမၼအသိအျမင္ဟာ ပိဋကတ္နဲ႔ တစ္ထပ္တည္းျဖစ္ေနတာကုိ ကမၼ႒ာန္းဆရာ မသိတာ ေၾကကြဲစရာပါပဲ။

ဒကာ ဒကမေတြ အမ်ားစုက ပိဋကတ္ေတာ္နဲ႔ အလွမ္းေ၀းၾကေတာ့ ပုထုဇဥ္ပီပီ နွစ္ႏွစ္ ျခိဳက္ျခိဳက္ အေသစြဲကုိင္ အားထုတ္ေနမယ္ဆုိရင္ ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ၀ိပႆနာဉာဏ္ကုိ မရတဲ့အျပင္ အစြဲေၾကာင့္ပင္ အပါယ္ေဘးက မလြတ္ႏုိင္ပဲလည္း ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ သတိထားၾကရပါမယ္။ တရားအားထုတ္ၾကတယ္ဆုိတာ အစြဲဒိ႒ိစင္ဖုိ႔ျဖစ္တာကုိ ေမ့ဖုိ႔မသင့္။

အစြဲမထားၾကပါနဲ႔ စစ္မွန္တဲ့ တရားအားထုတ္နည္း ဘယ္နည္းနဲ႔ပဲ အားထုတ္ အားထုတ္ တရားသိဖုိ႔ ေမွ်ာ္မွန္းတဲ့ ၀ိပႆနာ ဉာဏ္နဲ႔ မဂ္ဉာဏ္ ဖုိလ္ဉာဏ္ဆုိတဲ့ လုိတာကုိ ရဖုိ႔က အဓိကျဖစ္တယ္ဆုိတာကုိ ေယာဂီတုိ႔အား ေျပာေပးသင့္ပါတယ္။ ကုလမစၦရိယ ျဖစ္မေနသင့္။ အမွန္တရား သိသူတြင္ ဓမၼမစၦရိယမရွိ။ (မိမိကုိ ကုိးကြယ္သူ ဒကာ၊ ဒကာမ အျခားသူကုိ ကုိးကြယ္မွာကုိ စုိးရိမ္မႈ ကုလမစၦရိယ)

အျပစ္ေျပာျခင္း မဟုတ္ပါ၊ တရားအစြဲနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ရိပ္သာစြဲနဲ႔ တရားစခန္း၀င္ေနၾကတဲ့ ေယာဂီေတြကုိ ျမင္ေန ၾကားေန သိေနၾကတယ္ မဟုတ္ပါလား။

“ပုဂၢိဳလ္ခင္မွ တရားမင္တယ္” လုိ႔ဆုိေပမယ့္ တရားအားထုတ္ရာမွာေတာ့ ခင္မႈသံေယာဇဥ္ အမွ်င္တန္းနဲ႔ပဲ အစြဲအလမ္းဥပါဒါန္ ဖမ္းဆုတ္မႈကုိ ရွင္ခန္းျဖတ္ဖုိ႔အတြက္ အားထုတ္ျခင္း ဆုိတာကုိ ေယာဂီ သူေတာ္စင္မ်ားကလည္း ေမ့မထားသင့္ပါဘူး။

ဒါအျပင္ အယူစင္ၾကယ္မွ အပါယ္မလားမွာ ရိပ္သာကျပန္လာတယ္၊ တရားကုိ မစြဲဘဲ ရိပ္သာကုိပဲ စြဲေနၾကတာဟာ တိမ္းေစာင္းတဲ့ လြဲမွားမႈပါ။ သတိထား ရပါလိမ့္မယ္။

“ရိပ္သာမွာ တရားမရွိ၊ ခႏၶာမွာသာ တရားရွိဆုိတာ” အားထုတ္ဖူးၾကတဲ့ ေယာဂီတုိင္း သိၾက ပါတယ္။

ဘာလုိ႔လဲဆုိရင္ ရိပ္သာဆုိတာက အားထုတ္နည္းေတြ ေဟာေျပာေပးျပီး၊ အားထုတ္ၾကရ တာ ကေတာ့ မိမိကုိယ္လုိ႔ေျပာေနတဲ့ ခႏၶာဆုိတာ ရုပ္ နာမ္ရဲ့ျဖစ္ေန၊ ပ်က္ေနဟန္ သဘာ၀ မွန္ကုိ စည္းခ်က္မွန္ အဖန္ဖန္ေစ့ငု သိေအာင္ျမင္ေအာင္ ရႈသိၾကရတာ ျဖစ္လုိ႔ပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ “ဘ၀ထဲက ဘာ၀နာ”လုိ႔ ဆုိရတာေပါ့။

ဒါဆုိ ဘာလုိ႔ တရားစခန္းသြားၾကတာလဲေပးရင္-----

လူမႈကိစၥေတြ ေခတၱ ခြာေရွာင္ျပီး လူနဲ႔ျမိဳ႔၊ ရြာအူသံ မဆူညံပဲ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္တဲ့ အရပ္မွာ ေအးခ်မ္းစြာ တရားကုိ ရွာမွီးခ်င္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိေ၀ကသုခ (ျငိမ္းသက္ျခင္းခ်မ္းသာ)နဲ႔ နိကၡမဓာတ္ (အေႏွာင္အဖြဲ႔တုိ႔မွ ထြက္ခြာလာျခင္း)တုိ႔ အကူရရင္ အားထုတ္ရတာ ပုိျပီး တရား အသားတက္တတ္ပါတယ္။

တရားအားထုတ္နည္းကုိ သိထားရင္ အုိးမကြာ အိမ္မကြာ တရားအားထုတ္လုိ႔ ရပါတယ္။ ဘုရားလက္ထက္ အရိယာ သူေတာ္ေကာင္းေတြ အုိးမကြာ အိမ္မကြာ စီးပြားရွာ မပ်က္ဘဲနဲ႔ တရားထူးရၾကပါတယ္။ ၀ိသာခါေက်ာင္းအမ(၇)ႏွစ္ သမီးမွာ ေသာတာပန္အရိယာ ျဖစ္ပါ တယ္။ (၁၆)ႏွစ္မွာ အိမ္ေထာင္က်တယ္။ သားသမီး(၂၀)ေမြးပါတယ္။ ေလဥတစ္ေယာက္မွ မပါ ပါဘူး။ ေျမးမေလးေသေတာ့ ေက်ာင္းအမ မ်က္ရည္မဆယ္ႏုိင္ျဖေနလုိ႔ ဘုရားက တရား ျပရပါတယ္။ အနာထပိဏ္သူေဌး စီးပြားပ်က္စီးလုိ႔ ကုိယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ရပါတယ္။

အမ်ားစုက အုိးပစ္ အိမ္ကြာမွ၊ တရားအလုပ္ လုပ္လုိ႔ရတယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကပါတယ္။ အမွန္ ေတာ့ အုိးမကြာ၊ အိမ္မကြာ၊ စီးပြားရွာလ်က္နဲ႔ တရားရသြားၾကသူေတြ၊ အရိယာအျဖစ္နဲ႔ဘဲ အိုးအိမ္ ဇနီး မယား စီးပြားေတြနဲ႔ ေနသြားၾကသူေတြ ဘုရား လက္ထက္မ်ာ ရဟန္းေတြထက္ မ်ားပါတတယ္။

ဒါေၾကာင့္ တရားအားထုတ္ျခင္းေတြမွာ အသိတိမ္ေနတတ္တာေလးေတြကစလုိ႔ စင္ ၾကယ္ျပီး ေထရ၀ါဒနဲ႔ညီတဲ့ တရား အားထုတ္နည္းမ်ားကုိသာ တစ္ရစ္ျခင္း ေယာဂီမ်ား အားထုတ္ျဖစ္ဖုိ႔ ကမၼ႒ာန္းဆရာမ်ားက အေလးထားျပီး ေဟာေပးၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႔ ကမၼ႒ာန္းဆရာမ်ားက ပရိယတ္မသိေတာ့ အာစရိယ ဥပနႆယကုိပဲ အေသဆုပ္ကုိင္ ပုံစံခြက္နဲ႔ ေဟာတတ္ၾကပါတယ္။

အလုပ္ေပးဒတရားေတာ္မ်ား ေဟာၾကားရာမွာ-

ဗုဒၶေဒသနာေတာ္မ်ားက ေ၀ေနယ်သတၱ၀ါမ်ားစြာတုိ႔ရဲ့ အလုိနဲ႔အႀကိဳက္၊ စရုိက္နဲ႔ဉာဏ္လုိ႔ ဆုိတဲ့ အဇၥ်ာသယအလုိက္ ေဟာထားတာျဖစ္တဲ့အတြက္ က်ယ္၀န္း မ်ားျပားလွပါတယ္။

ဆရာသခင္ အားထုတ္ခဲ့တဲ့နည္းကလည္း ဆရာရဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ဉာဏ္နဲ႔ ဆရာသိတဲ့ တရား အသိဟာ ဆရာသိသလုိ တပည့္မာ်းက အားထုတ္ဆဲ ကာလမွာ သိပုံအခ်င္းအရာ တစ္ထပ္ တည္း က်မည္မဟုတ္ပါဘူး။

တမဂ္တစ္ဖုိလ္ဆုိက္ပါမွ သစၥေလးပါးကုိ သိတဲ့အသိျခင္း၊ အျမင္ျခင္း တူသြားၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သစၥာသိတဲ့ဉာဏ္ကုိ “ပဋိေ၀ဓဉာဏ္”လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ပညတ္ကုိ ထြင္းေဖာက္ ၍ ပရမတၳကုိ သိတဲ့အသိလုိ႔ မွတ္သားပါ။

ဒါေၾကာင့္-- ဗုဒၶေဒသနာေတာ္နဲ႔ အာစရိယဥပနိႆယကုိ မွီ၍ မိမိကုိ္ယ္တုိင္ ကုိယ္က် ပြားမ်ား အားထုတ္ေနတဲ့ ကိစၥတြင္ လုိရင္းမွ်ကုိသာ စာသိ ကုိယ္ပုိင္အားထုတ္သိ ႏွစ္သိျဖင့္ ေပါင္းစပ္ေဟာၾကားေျပးျပီး ေယာဂီမ်ားကုိ အားထုတ္ေစသင့္ပါတယ္။

ေယာဂီမ်ားကလည္း တရားအားထုတ္မယ္ဆုိရင္ ပိဋကတ္နဲ႔ အလွမ္းကြာသူမ်ားျဖစ္ၾကလုိ႔ ကမၼ႒ာန္းဆရာထံမွာ မလြဲမေသြ နည္းခံၾကရပါလိမ့္မယ္။

ယထာဘူတဉာဏာယ သတၳာ ပရိေယသိတေဗၺာ။

ထင္ရွားတဲ့အတုိင္း ျဖစ္ေနတဲ့အတုိင္း သိႏုိင္တဲ့ ၀ိပႆနာဉာဏ္အတြက္ ကုိယ္တုိင္ကိုယ္က် အားထုတ္ဖူးတဲ့ ကမၼ႒ာန္းဆရာကုိ ရွာမွီးထုိက္တယ္လုိ႔ ဗုဒၶက ခုိင္မာစြာ အမွာေတာ္ထားခဲ့ ပါတယ္။

ဧကစၥခီဏာသ၀ေတာ ဗဟုသုေတာ ကမၼ႒ာနဒါေန ေသေယ်ာ။

အခ်ိဳ႔ ရဟႏၱာပုဂၢိဳလ္ထက္ ပရိယတ္က်မ္းဂန္ တတ္ကြ်မ္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ကမၼ႒ာန္း(အလုပ္ေပး) တရား ေဟာျပရာတြင္ သာလြန္၏-တဲ့။ ကဲ ဒါထက္ ေသခ်ာတာ ဘာရွိ ေတာ့မွာလဲ။

ဤေဒသနာတုိ႔ကုိ ေထာက္ဆပါက ပရိယတ္လည္း ကြ်မ္းက်င္၊ ကုိယ္တုိင္လည္း တရား အားထုတ္တဲ့ ကမၼ႒ာန္း ဆရာရဲ့ထံမွာ နည္းခံ၍ အားထုတ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။

အခ်ိန္မွန္မွန္ တရားအားထုတ္လာတဲ့အခါမွာ သိရာရႈစရာမ်ားကုိ ခႏၶာက ျပလာ တတ္ပါတယ္။ ထုိအခါမွ စာသိ(ပရိယတ္အသိ)ကုိ သိခ်င္ပါက ကမၼ႒ာန္းဆရာကုိ ေမး ေလွ်ာက္ရင္ပုိျပီး နက္နက္ရႈိင္းရႈိင္းနဲ႔ အသိရွင္းပါတယ္။ ဘာမွ် အားမထုတ္ရေသးပဲနဲ႔ သိေနတဲ့ စာအသိဟာလည္း မေလးနက္လွပါဘူး။ ကုိယ္ပုိင္အားထုတ္သိ မပါေသးလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တရားနာလုိ႔သိတဲ့ နာသိ၊ စာဖတ္လုိ႔သိတဲ့ စာသိ၊ ကုိယ္တုိင္ကုိယ္က် အားထုတ္လုိ႔သိတဲ့ ပြားသိတုိ႔ရဲ့ ထူးျခားေလးနက္မႈဟာ ကုိယ္တုိင္အားထုတ္ပါမွ ကြဲျပားမွာပါ။ တထပ္တည္း မက်ႏုိင္ပါဘူး။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ တရားေတာ္ကုိက သႏၷ႒ိကဓမၼမုိ႔လုိ႔ပါ။ (သႏိၷ႒ိက- ကုိယ္တုိင္မေဖာက္မျပန္ အမွန္သိရတဲ့တရား)

တရားလုံး၀ မနာဖုိ႔ကုိ ဆုိလုိတာမဟုတ္ပါဘူး။ တရားနာျခင္းျဖင္း ၾကားနာသိ သုတမယ ဉာဏ္နဲ႔ ပြားမ်ားအားထုတ္သိ ဘာ၀နာမယဉာဏ္ကုိ အခ်ိဳးညီ၊ ေပါင္းစပ္၍ အားထုတ္ၾကရမွာ ပါ။ အမ်ားႀကီးကုိ ၾကားနာရန္ မလုိတာကုိ ေျပာလုိရင္းျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶဉာဏ္ေတာ္နဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားရဲ့ ဉာဏ္ေတာ္ကုိ ေယာဂီတုိင္း လုိက္မီဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အတြက္ ၀ိပႆနာအရာမွာ လုိအပ္သေလာက္ ေယာဂီမ်ား လုိက္ႏုိင္သေလာက္ကုိ မသိရင္ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ အရာမ်ားကုိ ဘာ၀နာကိစၥအတြက္ အလုပ္ေပးတရားေတာ္ကုိ ေဟာ ၾကားျပသ ေပးရပါမယ္။

အေနာတတၳေရအုိင္က ေရကုိ ခ်ိဳးလုိ ေသာက္လုိ သုံးလုိပါက မိမိေထာက္တည္လုိ႔ရတဲ့ ကမ္းစပ္အနီးမွာပင္ စိတ္တုိင္းက ေက်နပ္ေအာင္ ေရခ်ိဳးလုိ႔ သုံးေသာက္လုိ႔ ရပါတယ္။ ေရအုိင္ရဲ့ အတိမ္အနက္၊ အက်ယ္အ၀န္း၊ ေရအုိင္ျဖစ္ေပၚလာပုံ ရာဇ၀င္ကုိ သိစရာမလုိပါဘူး၊ လုိရင္းက ေရကုိ စိတ္ရွိတုိင္း အားရပါးရ သုံးစြဲဖုိ႔ပဲ မဟုတ္ပါလား။

အဲသလုိပါဘဲ ေယာဂီမ်ား ဘာ၀နာအလုပ္ အားထုတ္ၾကရာမွာ ဘာ၀နာဉာဏ္ ျဖစ္ဖုိ႔ကုိ လုိအပ္သေလာက္ သိရင္ ကိစၥျပီး ပါတယ္။ သမားဂုဏ္ ျပေနစရာမလုိပါ။ ေယာဂီရဲ့အလုိနဲ႔ စရုိက္ကုိ မခန္႔မွန္းႏုိင္တဲ့အတြက္ ပုံစံခြက္ထဲက အလုပ္ေပးတရား ေတြခ်ည္း မျဖစ္ေစဘဲ၊ ပိဋကတ္လာ အလုပ္ေးတရားမ်ားကုိလည္း ေဟာျပေပးရပါမယ္။

ေထရ၀ါဒနဲ႔အညီ စစ္မွန္တဲ့ ဘာနာကိစၥျဖစ္ရန္ အေလးထားၾကရပါမယ္။ လမ္းမွန္ပါမွ ရည္မွန္းခ်က္သုိ႔ တုိက္ရုိက္ ေရာက္ပါတယ္။ ခရီးလည္းတြင္ပါမွ ျဖစ္ပါတယ္။

ပိဋကတ္ကုိ မတတ္ဘဲနဲ႔ တရားထူးတရားျမတ္ေတြကို သိျမင္သြားၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ထူးေတြဟာ စာတတ္သူအေရအတြက္ထက္မ်ားပါတယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္ အားထုတ္နည္းမွန္လုိ႔ပါ။ ဗုဒၶအလုိက် ေထရ၀ါဒ စစ္စစ္ျဖစ္လုိ႔ပါ။

တရားအားထုတ္သူကုိ “ေယာဂီ”လုိ႔ေခၚပါတယ္။ အားမထုတ္ရင္ေတာ့ “ေယာဂီ”အတု၊ အင္ေယာဂီလုိ႔ ဆုိရမွာပါ။

အားထုတ္ရင္ဘာအက်ိဳးရလဲ။

အားထုတ္တဲ့ ဘာ၀နာဉာဏ္မွသည္ ထင္ရွားတဲ့အတုိင္း(ဟုတ္မွန္စြာ) ခႏၶာရဲ့လကၡဏာေရး သုံးပါးကုိ သိတဲ့ ၀ိပႆနာ ဉာဏ္ျဖစ္ေပၚကာ ထုိမွတစ္ဆင့္တက္ မဂ္ဥာဏ္ ဖုိလ္ဉာဏ္နဲ႔ နိဗၺာန္ ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳဖုိ႔ အက်ိဳးအတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ခႏၶာကုိယ္ရဲ့ အရွိအတုိင္း ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္ေနတာကုိ ထင္ရွားခုိက္ သိတဲ့ဉာဏ္ဟာ “ယထာဘူတဉာဏ္”ပါပဲ။

ထုိဉာဏ္ျဖစ္ေပၚဖုိ႔ဆုိတာ အလုိလုိျဖစ္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စနစ္က်စြာ အားထုတ္ရင္းနဲ႔ အားထုတ္ဖန္မ်ားလာတဲ့ အတြက္ တစ္ဆင့္ခ်င္း တစ္ရစ္ခ်င္း ခႏၶာမွာရွိေနတဲ့ သဘာ၀တရားနဲ႔ အသိဉာဏ္ေပါင္းစပ္မိျပီး ပြင့္လင္းႏုိးၾကားတဲ့ အသိမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။

ထက္ျမက္တဲ့ဉာဏ္ႀကီးရွင္ ခိပၸါဘိညပုဂၢိဳလ္မ်ားၾကေတာ့လည္း တစ္ထုိင္တည္းနဲ႔ ဉာဏ္ပြင့္ လင္းတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အားထုတ္ပြားမ်ားခုိက္မွာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အသိအျမင္ ျဖစ္ေပၚမႈျခင္း မတူတတ္တာကုိ သိရပါတယ္။

ဗုဒၶေဒသနာအလုိဆုိတဲ့ ေထရ၀ါဒလာ အားထုတ္နည္းမ်ား၊ အာစရိယ ဥပနိႆယ (ဆရာရွင္ အားထုတ္ခဲ့တဲ့နည္း) ေတြနဲ႔အညီ အားထုတ္ၾကရင္ေတာ့ “ေထရ၀ါဒ ေယာဂီ”ျဖစ္ ပါတယ္။ ဆရာသခင္ရဲ့ အားထုတ္ခဲ့တဲ့နည္းဟာလည္း ဗုဒၶေဟာခဲ့တဲ့နည္းေတြမွာ အက်ဳံး၀င္ တယ္ဆုိတာ ေယာဂီသိေနရပါမယ္။

ရိပ္သာထဲမွာ တရားကုိ မထားခဲ့ပဲ၊ အုိးမကြာ အိမ္မကြာ ေန႔စဥ္လူေနမႈဘ၀ထဲမွာ တရား အားထုတ္လုိ႔ရပါတယ္ဆုိတာ ကုိသိျပီး “ေထရ၀ါဒေယာဂီ”ျဖစ္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားၾကပါလုိ႔ လည္း တုိက္တြန္းပါတယ္၊ ေထရ၀ါဒလာ တရားအားထုတ္ နည္းမ်ားကုိ တဆင့္ခ်င္း ေရးသား သြားပါမယ္။